Einddoel Ayamonte bereikt, maar toch een slechte afloop...

Traject:: Isla Christina (Esp) – Vila Real de St.Antonio / Ayamonte.

Zaterdag 6 juli 2013.

De aller allerlaatste loodjes....

Wakker worden in een vreemde, niet geplande en niet zelf uitgezochte haven is geen pleziertje.

Voor de sleep van de vorige nacht moet eerst Eur 500,- afgetikt worden.

Hiervoor krijgen we wel een ontvangstbewijs en nu maar hopen dat de verzekering de schade zal vergoeden....

Ten tweede hebben we nog steeds die vlag in het roer.

Maar met behulp van onze dinghy en het scherpe mes van Sam weten we die er uit te halen.

Het roer blijkt geen beschadiging opgelopen te hebben en ook is er geen gevaar meer, dat we stukken lijn in de schroef kunnen krijgen, dus we zijn weer helemaal vrij.

Om half twee zal het hoogwater zijn en de tijd die nodig is om Ayamonte haven ingang te bereiken is ongeveer één uur.

Om twaalf uur vertrekken we weer met de bestemming Ayamonte, de veroverde vlag in een vuilcontainer achterlatend.

De invaart van de haven van Vila Real of Ayamonte blijkt heel erg mee te vallen. (We zouden dat de vorige avond ook zonder problemen gered hebben, ware het niet dat....)

De zuster van de Schipper stond weer op de kade in Vila Real en nu konden we wel zwaaien en toeteren.

De Marina van Ayamonte was de eerste Marina die onze oproepen via Marifoon wel beantwoordde in goed en verstaanbaar Engels.

We kregen voor dat we de marina binnenvoeren al een box aangewezen.

Eindelijk de eindbestemming bereikt. De Champagnefles werd geopend en de uiteindelijke goede afloop van de zes weken durende reis werd gevierd in een plaatselijke Tapasbar.

Het avontuur met de Boekanier bleek echter nog niet helemaal ten einde.

Al een paar dagen klaagt Peter over een natte vloer in zijn compartiment.

Op zondag, als de boot wordt schoongemaakt ontdekken we een grote hoeveelheid water onder het compartiment. Waar komt dat vandaan?

Lekkende afsluiters? Lekkende WC? Gat in de romp? Er zijn vele mogelijkheden, maar zonder goede pomp kunnen we het lek niet boven water krijgen.

Maandagochtend wordt dan ook als eerste een goede pomp aangeschaft en weldra zijn alle compartimenten drooggelegd.

Nu de oorzaak van het water zoeken en jawel: De Boekanier heeft een meter achter de boegschroef een scheur in de huid opgelopen tijdens een van de dagen met slecht weer en hoge golven aan bakboordzijde of toch dat vlaggetje? We zullen het pas weten als de Boekanier op de wal staat..

Met recht einde reis.

Dit wordt boot op de wal zetten, maandenlang drogen en dan opnieuw lamineren.

En een schade van ???????

Jammer, maar het zij zo. Het maken van een lange reis betekent risico's aanvaarden en dit is er zo één.

Zeilseizoen voorbij, net op het moment dat je denkt dat het gaat beginnen....

Jammer ook voor diegenen die naar Portugal zouden komen om te zeilen.

Naar Portugal kan iedereen komen, maar zeilen met De Boekanier is voorlopig niet mogelijk.

Toch blijft het ondanks deze pech, een fijne reis om op terug te kijken.

Ik bedank bij deze alle opstappers voor hun aandeel in het avontuur, voor de vele gezellige uren, voor de goede humor en de uitstekende sfeer waarin deze reis verlopen is.

Het is het allemaal waard geweest.

Een grote droom is in vervulling gegaan: op een warme dag van je eigen boot afspringen in mooi helder water. Sam heeft dat moment goed vastgelegd.

Nogmaals bedankt iedereen en hopelijk toch nog eens een weerzien op De Boekanier.

Schipper Cees.

Traject:: Vilamoura – Bijna eindbestemming....

Traject:: Vilamoura – Bijna eindbestemming....

Vrijdag 5 juli 2013.

De laatste loodjes....

Het was alsof de elementen ons een onvergetelijke dag wilden bezorgen.

Op de gribfiles en andere windvoorspellingen zagen we dat het vandaag een harde Zuid-Oosten wind zou staan, later draaiend naar Zuid. Nou dat was precies wat we wilden. Lekker een dagje zeilen met mooi weer.

Aankomst in Ayamonte hadden we gepland voor 16:00 uur local time en als we om half negen de kaartjes etc zouden inleveren bij het havenkantoor, zou dat moeten gaan.

Het begin van de zeiltocht hadden we teveel zeil en dus hebben we zowel grootzeil als genua gereefd.

Buiten stond geen 15 maar 22 knopen wind.

Uiteindelijk ging alles voorspoedig tot we een door boeien aangegeven visgebied met netten voor ons zagen.

Het kruizen om deze hindernis duurde nogal lang. We verloren daar kostbare tijd.

Het stuk van Faro naar Ayamone ging geweldig tot we bij Tavira de wind kwijt raakte en bijna stil kwamen te liggen. O.K. Meteen de motor gestart, maar uiteindelijk waren we zoveel tijd verloren dat het binnenlopen van de haven een te groot risico werd van wegen de ondiepte of drempel die voor de haven ligt. Wat nu: wachten tot middernacht was de enige optie, echter dan bleef je zitten met het grote gevaar van visnetten of kreeftenfuiken die de Portugese en Spaanse vissers overal maar blijken neer te gooien.

Toch zat er niets anders op en het weer werd er ook niet betere op door de aantrekkende wind, beter bekend als de Levante.

De zuster van de Schipper, die helemaal uit Nederland overgekomen was om de aankomst mee te kunnen maken, stond dus tevergeefs op de kade op ons te wachten.

Nee, wij waren nog steeds op zee, aten wat, kleedde ons wat warmer aan en wachtten op het moment dat de vloed al voldoende water had afgeleverd voor een veilige binnenkomst.

We hadden uitgerekend dat dat moment zo tegen half één 's nachts zou zijn. Pikke donker dus, want de maan liet het ook afweten. Die stond pas voor 04:00 's ochtends gepland.

Uiteindelijk werd het 12:00 uur en voeren we naar de op de kaart aangegeven vaarroute voor binnenkomende schepen.

Langzaam zochten we onze weg in de richting van de eerste boei, en toen gebeurde het: Ja hoor een vlaggenstok met daaraan vast een kreeftennet in ons roer.

De Boekanier was dus toch nog op het laatste nippertje gevangen. We gingen geen m,eter meer vooruit en lagen volgens ons in de vaarroute....

Pogingen om los te komen faalden allemaal.

Toen de alarmdienst opgeroepen. Huelva Radio reageerde als enige.

De communicatie verliep uiterst moeizaam door de slechte verbinding.

Uiteindelijk vernamen we dat de hulpdienst een bootje zou sturen.

Toen die arriveerde hadden Peter en Sam al een met een ketting verzwaard touw gekielhaald en zo het verbindingslijn tussen vlag en fuik boven water gekregen. Die was snel doorgesneden (jammer voor de visser) maar De Boekanier was weer vrij, met dien verstande dat de vlaggenstok met lijn en drijver nog steeds in het roer vastzaten. Zelfstandig manoeuvreren was dus onmogelijk.

We hebben dus noodgedwongen de aangeboden sleep moeten aanvaarden en de hulpdienst nam ons op sleeptouw aan een landvast. (nooit geweten dat die zo sterk waren).

Zij wilden ons persé naar Isla Christina slepen, omdat Ayamonte zo'n smalle doorvaart heeft.

Om half vier 's ochtends maakten we de manke Boekanier vast aan een steiger in de marina van Isla Christina en vielen zonder steigerborrel meteen in slaap.

Cees

Traject:: Portimao – Vilamoura, Algarve, Portugal

Traject:: Portimao – Vilamoura, Algarve, Portugal

Donderdagdag 4 juli 2013.

's Ochtens is de Schipper eerst naar de Capitanaria in de stad Portimao geweest om de nodige papieren in te vullen en de specialist te regelen. Voordat we mochten vertrekken moesten we wachten op een specialist van de Politia Maritim die de boot weer op zeewaardigheid zou komen keuren.

De goede man kwam om één uur en is welgeteld 1 minuut aan boord geweest. Alles was O.K. Dus we konden vertrekken.

Helaas de hele dag geen wind dus op de motor naar Vilamoura.

Onderweg 2x gestopt om te zwemmen en af te koelen, want de buitentemperatuur was meer dan 30º C.

Verder een hele saaie dag.

Vilamoura is een moderne, mondaine badplaats, zoals die overal langs de Middellandse Zee te vinden zijn. Niks Portugees overgebleven. Zelf mensen die we naar een Supermarkt vroegen verstonden geen woord Portugees, Spaans of Frans: alleen Engels.

Wel een lekker ijsje gegeten en een biertje gedronken op de boulevard waar iedereen loopt te flaneren.

Onze blauwe Polo's hadden wel bekijks en we werden voor een zeil-racetaem gehouden.

Cees

Traject::Sagres – Portimao. Opgebracht door de Policia Maritim!!

Traject:: Sagres – Portimao Algarve, Portugal

Woensdag 3 juli 2013.

Op de ankerplek in de baai van Sagres hebben we een heerlijke rustige nacht gehad.

's Ochtends heeft Peter met de dinghy brood gehaald en na het ontbijt zijn we, zonder de motor te gebruiken, het anker gelicht en al zeilend de baai verlaten.

Met afwisselend geen of weinig wind zijn we langs de kust, richting Portimao gezeild.

Onderweg een enkele keer gezwommen en nog wat dolfijntjes gezien.

Tot we een anderhalve mijl vóór de haven van Portimao aankwamen en toen ineens: geen druk meer op het stuurwiel. Dus was ergens een cardan losgeschoten in de stuurinrichting.

Onmiddellijk de kustwacht opgeroepen via kanaal 16 en die hebben voor ons de Politia Maritim van Portimao gewaarschuwd.

Sam had inmiddels de nood-helmstok geïnstalleerd en bestuurde de boot vanuit de captainshut. Zonder zicht uiteraard.

We hebben de Politia Maritim gevraagd ons te begeleiden naar de marina, aangezien wij nu slecht bestuurbaar waren en niet kunnen uitwijken voor andere schepen.

Dat hebben ze zeer bekwaam gedaan soms zelfs met gebruik van de Politie sirene......

Kortom, we hadden de nodige bekijks toe we aankwamen: een Nederlands schip, dat moeten wel drugssmokkelaars zijn.

Vooral toen de schipper met de Politieboot naar het Marinakantoor gebracht werd om de nodige formulieren in te vullen, konden de roddels niet meer tegengehouden worden.

Helaas voor de toeschouwers kwam de schipper weer gauw vrij, dus moet het wel loos alarm gewezen zijn.

Het euvel was gauw gevonden en gerepareerd.

Nu moeten we echter wachten tot een specialist van de Politia Maritim de boot weer zeewaardig komt keuren. Eerder mogen we niet vertrekken.

Cees

Traject:: Sines – Sagres Zuidkust Portugal

Traject:: Sines – Sagres Zuidkust Portugal

Dinsdag 2 juli 2013.

In Sines besloten we vroeg op te staan omdat het traject van vandaag zo'n 65 mijl bedraagt en de weersomstandigheden nogal onzeker waren over de wind.

Om zes uur zijn we inderdaad vertrokken en de eerste vijf uur was er inderdaad geen zuchtje wind maar wel de bekende oceaan deining. Saai dus. Het weer was ook nog bewolkt en heiig. De kust was niet goed te zien.

Om een uur of elf trok de wind aan en al spoedig stond er genoeg om te zeilen met een uitgeboomde Genua en gereefd grootzeil.

Deze omstandigheden bleven zo en we schoten goed op,

Om half drie lokale tijd besloten we door te varen naar Kaap St,Vincente en geen gebruik te maken van de ankerplek bij Praia de Arrifana halverwege.

Om half vijf hebben we de Kaap St, Vincente gerond.

Kaap St. Vicente = begin Algarve !!!

Daar trok de wind meteen sterk aan en voor we het wisten vochten we met 39 knopen wind vol van achteren.

Toen haalden we meteen het record van de dag en misschien wel van de hele reis 8,6 knopen wat gelijk is aan de rompsnelheid van de boot.

Inclusief de stroom liepen we 9,2 knoop over de grond, dus voor we het wisten hadden we Sagres al bereikt.

Daar zijn we de baai van Sagres ingevaren en hebben we een ankerplek gevonden.

Door de harde wind was het nog even spannend of het anker wel zou houden, maar de Boekanier lag al snel rustig te dobberen achter 30 meter ketting.

De Pousada van Sagres

Met de Dinghy werd eten gehaald in het restaurantje op het strand. Fish & Chips Portugese Style.

Samen met de koude witte wijn was dat een welverdiende beloning voor een goede zeildag.

Afgelegde afstand: 63,8 mijl, gemiddelde snelheid 5,7 mijl / uur.

We zijn dus aangekomen in de Algarve.

Cees

Traject:: Sesimbra – Sines, Zuidwest kust Portugal.

Traject:: Sesimbra – Sines, Zuidwest kust Portugal.

Maandag 1 juli 2013.

Bemanning: Sam en Peter, samen met de schipper.

De ochtend was stralend in Sesimbra.

In plaats van de gebruikelijke douches e.d. hebben we ons deze ochtend verfrist met een heerlijk zwempartij in het heldere zeewater.

Met de dinghy heb ik brood gehaald in het toch wat vervallen stadje. Erg veel achterstalling onderhoud aan de meeste huizen.

Na het ontbijt kwam de havenmeester zeuren over het gebruik van én een anker, én de mooring. Volgens hem moesten we op een andere plek ankeren, zo'n 50 meter verderop.

Nu we toch moesten verkassen hebben we meteen maar besloten om naar een afgesloten baaitje in de omgeving van Sesimbra te gaan en daar te wachten op wind.

Daar in dat heerlijke, in de zon gelegen baaitje hebben we heerlijk gezwommen en gezond. Deze ervaring gaf ons het echte Zwitserleven-gevoel.

Om half twaalf kwam de wind opzetten en zijn we terug gezwommen naar de boot.

De rest van de dag hebben we al zeilend doorgebracht.

Alleen in de haven van Sines hebben we weer de motor aangezet.

De via de marifoon opgeroepen havenmeester beantwoorde tot onze verbazing onze vraag om een ligplaats voor de nacht. In correct Engels gaf hij ons de aanwijzingen. Dat was in Portugal nog niet gebeurd. We horen de havenmeesters wel in het Portugees met landgenoten praten, maar zodra er Engels gesproken wordt treedt er een koele stilte in.

Afijn,. Aangelegd in de keurige en goedkope Marina van Sines.

Verder is het plaatsje niet noemenswaardig. Een toppositie in de vakantie bestemmingen zal dit vervallen oord nooit krijgen vrees ik. Geen gezellige straatjes, geen cafeetjes, veel vervallen huizen, een boulevard in aanleg, maar een strand met uitzicht op de olie terminals.

's Avonds besloten de volgende dag vroeg te vertrekken om gebruik te maken van de aangekondigde wind en de Kaap St. Vincente bij daglicht te kunnen ronden.

38 mijl gezeild met max. snelheid 7,7 kn.

Cees

Traject Cascais – Sesimbra (P)

Traject Cascais – Sesimbra (P)

Vrijdag 30 juni 2013

Marten had ons de avond ervoor een ontbijt in de stad beloofd dus om half negen plaatselijke tijd vertrokken we, met de bagage van Marten en Monique, naar het centrum van Cascais.

Daar lekker ontbeten met vers geperste sinaasappelsap en koffie.

Daarna hebben we Marten en Monique uitgezwaaid en zijn zij richting station vertrokken.

Wij zijn teruggegaan naar de boot en hebben eerst de Lazy Jack provisorisch gerepareerd.

Toen uitgecheckt en zijn we in de baai van Cascais gaan ankeren en hebben daar heerlijk gezwommen.

Tegen de middag kwam er weer wind en zijn we vertrokken naar Sesimbra aan de overkant van de baai van Lissabon.

Op dit traject hebben we alle zeilen kunnen gebruiken: Genua, Halfwinder en Spinnaker, maar vlak bij de kaap waarachter Sesimbra ligt (Cabo Espichel) was het gedaan met de wind. Absoluut geen zuchtje...

We moesten anderhalve mijl op de motor, maar zodra we de Kaap gepasseerd waren was het weer feest: tot 25 knopen wind vanaf het land, dus voor ons halve wind. Op dat traject haalden we de hoogste snelheid van de dag; 7,5 kn.

Aangekomen in Sesimbra zijn we voor anker gegaan zo'n tweehonderd meter vóór het strand.

Om de ligging van de boot te verzekeren, hebben we ook vastgemaakt aan een mooring.

In de verte hoorden we weer Dance-music, maar die hield zo tegen tienen op.

's Nachts begon het loeihard te waaien, maar De Boekanier lag stevig achter zijn anker en mooring.

Aan boord gegeten en genoten van zon, zee en het mooie uitzicht.

Cees